Toen ik naar Roemenie verhuisde, om een jaar vrijwilligers werk te doen. Besloot ik vanzelfsprekend mijn eigen honden mee te nemen. 

Job is geboren in Nederland, samen met mijn moeder ben ik hem op gaan halen, hij was toen ongeveer vier maandjes oud. We gingen alleen even kijken en onderweg daar naar toe kreeg ik een mega preek van mijn moeder. Je koopt toch geen pitbull! De autorit duurder ongeveer 40 minuten, voor mijn gevoel zes uur. Eenmaal daar weet ik niet wie eerder verliefd was, mijn moeder of ik. Ze had natuurlijk zoveel vreselijke verhalen gehoord en wist niet wat ze kon verwachten. Maar Job, de charmeur, zoals hij vandaag de dag is was hij toen ook alleen dan in 800voud. Zo ontzettend enthousiast dus mijn moeder was om en Job mocht mee. Nog helemaal niet voorbereid zonder riem zette we hem bij ons in de auto, ach zo ging dat toen. 

Onderweg belde ik mijn broer die echt niets nada noppes met dieren heeft, of hij even een riem wat voer en iets voor een hond kon kopen. Onderweg mijn vader gebeld, pap ik ben met mama een hond gaan halen... ja wat voor een dan? Ja uh een Amerikaanse Stafford, geen pitbull zoals mijn moeder beweerde, maar ik kreeg er op de heenweg geen woord tussen met de preek over de gevaarlijk Pitbull. Mijn vader dacht oh god waar komt ze nu weer mee aan. Want ja ik ben nogal impulsief doe veel dingen waar anderen misschien jaren over nadenken om te doen en dan heb ik het al gedaan. Eenmaal dat Job thuis was en iedereen hem zag waren ze niet meer bang ze vonden hem allemaal leuk en lief en hij was geaccepteerd tot zover. 

Job goed daar kan ik boeken overschrijven, ik werkte gewoon. Ik was jong en impulsief en had een hond gekocht. Ooit zei iemand tegen mij als hij straks 2 is wordt hij rustiger, nou hij is bijna 11 wie weet komt het nog. Hij kan ook heel rustig zijn maar hij is zo ontzettend enthousiast en met zijn lichaam en spieren brengt dat nog al wat gewicht met zich mee. 

Toen ik Job kreeg, werd ik bekend met dat iedereen zo bang was dit soort honden. Op straat liepen ze met een boog om ons heen, op zo'n speelveldje waar de honden los mochten liepen ze weg als wij eraan kwamen. Hallo jongens het was toen nog maar een pup. Een paar vrienden konden we maken en verder ging ik elke dag met hem naar het bos en elke dag met hem tennisballen gooien. Zo druk en enthousiast als hij overdag is zo rustig is hij in de avond. Och dan heeft hij het koud en wil onder een dekentje liggen. 

Toch vond ik het zielig Job zo alleen, niet echt een maatje. Op dat moment deed ik veel vrijwilligerswerk vanuit Nederland voor de honden in Roemenie. 2 keer per jaar ging ik naar Roemenie, gewoon weg de handen uit de mouwen steken. In Nederland stond ik op rommelmarkten om zo de opbrengst weer naar de honden in Roemenie te doen. 

Het allereerste bezoek aan Roemenie vergeet ik dan ook nooit meer. 

We gingen een Shelter bezoeken waar 500 honden zaten opgesloten, dit was echt de hel. 

Honden vielen elkaar letterlijk aan en begonnen elkaar gewoon op te eten. Ik als jong meisje wist niet wat ik zag, in Nederland dacht ik wel eens dat ik geen emotie had maar eenmaal hier bleek dat, ook ik die wel had. Dit Shelter bestaat overigens nog steeds. 

Voor iedereen die nog nooit in Roemenie is geweest, nog nooit in zo'n Shelter.. het is eigenlijk met geen pen te beschrijven, maar goed. Die geur, dat geblaf, de wanhoop HET IS DE HEL! Als je daar naar toe gaat, dat vergeet je nooit en nooit meer.

Ik mocht tijdens mijn eerste bezoek 24 honden kiezen. Lees je? 24 uit 500. Ik moest kiezen! Hoe dan? De eerste paar oke die kies je maar dan.... wie kies je niet!!! WIE KIES JE NIET!! Wie laat je daar achter? Wie laat je in vredesnaam achter in de hel...

Hier had ik echt mijn hart verloren aan Roemenie, maar ook een stukje van mezelf gevonden.

Eenmaal terug in Nederland besloot ik ook dat ik hondjes ging opvangen, maar nee nee kiezen nooit meer. Ik zei nu stuur er maar een ik weet het ook niet. En zo kwam de ene naar de andere opvang hond. De een nog banger dan de ander, de een nog groter dan de ander. Wij wisten soms alleen welke kleur ze hadden en dat was het. Nu bijna niet meer voor te stellen.

Zo kregen de hondjes een kans op een thuis en zo kreeg Job toch wat maatjes om zich heen. Toen kwam Yup.

Yup is een jaar jonger dan Job en toen zij kwam had ik nog nooit zoiets gezien. Zo ontzettend agressief en geobserdeerd door eten. Vanaf het eerste moment dat zij bij mij thuis kwam, trok ze de lip op gromde wat ging naast Job liggen en dacht wie maakt me wat. Ik dacht dit is de match, zij is verbaal sterk genoeg voor Job dus dit gaat goed komen.

Yup is echt mijn stoere meid, ik noem haar wel eens mijn prinsesje. Maar zij wil geen dekentje, zij wil het liefste op de grond liggen of naast mij maar dan net niet tegen elkaar aan. Als we over straat lopen is iedereen bang voor Job, maar ik zeg altijd je kunt beter bang zijn voor Yup. Zolang ik het goed vind, vind zij het ook goed. Maar als je bij mij binnekomt, wacht even dit stukje lukt je dus al niet. Mijn echte grote beschermer. Als ik de kliko's aan straat zet neem ik Yup mee, als de dierenpolitie hier op de stoep staat neem ik Yup mee. Mijn bodyquard, ons maak je niet gek. 

Voor Yup kan heel de wereld afbranden, zolang ze maar bij mij is vind ze alles goed. De rest erom heen accepteert ze, maar heeft ze niets mee. Job misschien dan net ietsjes meer, omdat hij er al was maar als ze hem morgen ook niet meer ziet vind ze het prima. 

Iedereen zegt altijd Job is jou alles, maar Yup is mijn verborgen Parel. 

Geboren 6 juli 2018

12 november 2019 haalde ik 21 honden uit een dodingshelter. Je leest het goed 21 honden tegelijk. De reden ik kon gewoon niet kiezen, was het verstandig? Daar kan ik kort over zijn, nee. 

Ik had 21 benchen op elkaar gestapeld in een kleine ruimte, ik had werkelijk geen idee wat ik kon verwachten, wie ik kon verwachten, hoe groot, hoe klein, hoe oud en of ze ziek waren. Dat laatste had ik wel aan gedacht maar nooit gedacht dat ze allemaal de hondenziekte zouden hebben, of wel distemper. 

Ondanks dat mijn overige roedel volledig was gevaccineerd, bleef het eng. 

Heel zorgvuldig in beschermpakken kon ik deze 21 verzorgen en behandelen. Ik wist dat er een paar zouden sterven en dat gebeurde ook. 1 bij 1 in de eerste nacht al. 

Het was een horror sitatuatie, maar meer dan dit konden we echt niet voor ze doen. 

Jochem was een van de 21 en woont nog steeds hier. Hij vertrouwde werkelijk niemand, zo bang zo bang dat hij was. Tot de dag van vandaag vind hij iedereen heel erg spannend, maar zijn mam is voor hem heel bijzonder. 

We hebben een zeer hechte band, hij geniet van zijn knuffels en echt dol dol op eten. Dat krijgen we er niet meer helemaal uit, maar we prijzen ons zeer gelukkig dat hij een van de vele is die dit overleefde en een zeer gezonde jongen is geworden.

Peetouder Lisette 

Geboren 20 januari 2023

Fleurtje, ik denk dat inmiddels heel Nederland haar kent. Een jong meisje zo alleen in een roedel op straat. Ik dacht dat ze een stuk ouder was, toen ik haar voor de eerste keer zag. Eigenlijk kun je daaraan zien hoe slecht ze er aan toe was, want ze was toen ik haar vond nog geen jaar oud. Wel ontzettend mager en nog geen 12 kilo dus moest ze echt flink aansterken en gauw ook. De winter had net zijn intrede gedaan en s`avonds was ik aan het piekeren over Fleur, zou ze het wel redden? De dag erna wilde ik haar gaan halen, maar mijn auto werkte niet mee en ik moest naar de garage, die dag erna weer, potverdorie! Het leek even niet te lukken haar op te halen. Waar zij verbleef is niet om de hoek, maar op dag 3 sloot ik haar in mijn armen en kon ze mee naar huis. Hier vond ze de kracht terug, het vertrouwen en heel veel liefde. Fleurtje is er nog niet, ze moet nog een paar kilo aankomen en ook aan haar zelfvertrouwen moet nog worden gewerkt. Het is een heel onzeker meisje, maar oh zo lief!

Peetouder Esther

Peetouder Hanneke 

Geboren 12 juli 2015

Mama Meyra, velen die hier zijn geweest kennen haar verhaal. Want haar verhaal laat zien hoe verschrikkelijk mijn werk soms is. 

Op een gewone dag ging ik op weg om straat honden te neutraliseren. Dat wil zeggen dat je zoveel mogelijk honden welke je tegenkomt onderweg in je auto stopt. Wat nog niet geneutraliseerd is dan natuurlijk. 

Mama Meyra was er een van... in mijn auto en naar de dierenarts. Je zet je gevoel uit, zover als dat kan. Je maakt domme grapjes bij de dierenarts en probeert vooral niet te denken aan straks, dat moment. Eenmaal geneutraliseerd weer terug in de auto. Terug naar waar ik haar had gevonden en zo ging Mama Meyra ook weer terug naar haar plekje op straat. De dag die daarop volgde ging ik even terug, met voer en natuurlijk om te kijken hoe het met ze gaat. Zoals ik dat altijd doe. Ik kwam aan bij Mama Meyra en ik deed mijn auto open, ze zag me van ver en kwam aanrennen, ik vergeet dit nooit meer. Ondertussen pakte ik de zak met voer en wilde het voor haar uitstrooien. Daar dacht zij anders over. Ze bedacht zich werkelijk geen moment en in haar run springt ze zo de auto in en nog in haar vaart ploft ze neer op het deskboard. Hoe? Maar even serieus? Hoe moet je dan in vredesnaam sterk blijven? Ik kon het niet.. Zo werd Mama Meyra een nieuwe bewoner by Merlyn. 

Mijn mooie meisje, Mama Meyra 

Peetouder Anneke

Geboren 20 augustus 2020

In de zomer van 2020 werden er meer dan 100 pups gebracht. Ik wist werkelijk niet meer waar ik ze moest laten. Livia was er daar een van. Velen van de 100 zijn inmiddels geadopteerd, maar Livia woont nog steeds bij ons. 

Het is zo'n ontzettend lief meisje, altijd in voor een spelletje met de anderen. Ontzettend dol op aandacht en bevestiging of ze alles wel goed doet. En ja dat doet ze een aanwinst voor onze roedel!

Je ziet veel hondjes voorbij komen op de filmpjes, maar Livia misschien wel heel erg vaak. Zij is echt altijd in de buurt, altijd aan het spelen en als je even gaat zitten het liefst bij je voor een knuffel. Ondanks dat je haar altijd ziet, zeg ik altijd van Livia kun je er wel 100 hebben wat een vrolijke meid!

Peetouder (geen)

Geboren 12 juli 2011

Een aantal jaar geleden waren wij bij een neutralisatie campagne. Hier konden we ontzettend veel honden neutraliseren. Wat vaker gebeurde op zo'n dag, dat de mensen de honden achter lieten. Zo ook bij Oma Angel. Ze had ook een dochter, die mochten we ook neutraliseren maar zij ging mee terug naar haar baasjes. Oma Angel wilden ze niet meer, zij was al te oud en wij mochten haar houden. 

Zij werd ook geneutraliseerd tijdens de campagne, toen zij onder narcose was stopte haar hartje... heel even stopte haar hartje. We dachten eigenlijk dat ze dood zou blijven maar niets bleek minder waar. Na een reanimatie, kwam ze weer bij en ze was echt nog in een andere wereld. Lievelijke geluidjes kwamen uit haar mond, het leek of ze aan het zingen was. Ik liep met haar op de arm door kamer, zachtjes tegen haar te praten. Het is goed meisje, wat je ook besluit, Oma Angel besloot dat ze nog een tijdje mee wilde op deze wereld en woont nog steeds bij ons. 

Ze luistert  naar de naam Madammie, maar Oma Angel kent ze ook. Zoals vele honden bij mij heeft ook zij meerdere namen. 

Want naast Madammie, Oma Angel is het ook een poppedijntje en een vleermuisje. 

Peetouder Agnes

Geboren 1 juni 2012

Oma woont sinds 8 september van 2023 bij ons. S'morgens was ik vroeg op pad, eigenlijk voor heel iets anders, maar toen kwam ik Oma tegen. Ik zette mijn auto stil, alarm lichten aan en probeerde Oma toch in een richting te duwen dat ze van de weg af ging, want oma of niet ze was echt sneller dan ik. 2 voorbijgangers zeiden, ach doe geen moeite ze wordt zo toch aangereden. Ja daar was ik ook wel een beetje bang voor, niet omdat ze hier nou allemaal roekeloos rijden integendeel zelfs maar Oma zelf was nogal roekenloos. Gelukkig ging ze een grindpad op en zo kon ik haar iets verder het pad op drijven. Aangezien ik mijn auto weer eens midden op de weg had geparkeerd, moest ik deze wel eerst weg zetten. Auto in de berm en met een dekentje op weg naar Oma, want ze was niet van plan zich zo te laten vangen. Niet heel gek natuurlijk, ze was bang, geen idee wat er gebeurde en in eerste instantie zo'n gekke blonde die haar op zat te jagen voor haar gevoel dan. Deken over haar heen en hup in de auto en dat lukte. Maar eenmaal in de auto dacht ik al dit is echt niet goed, ze was zo vermagerd zo oud en zo ontzettend de weg kwijt. Haar tanden vielen bijna letterlijk uit haar mond, maar ze was zo verzwakt dat we besloten hadden haar daar niet gelijk aan te helpen. Ze zou dat nooit overleven, al hadden wij op dat moment beide de gedachten dat ze het misschien wel helemaal niet zou redden. 

Dagen en weken gingen voorbij, maar Oma was nog steeds niet echt levendig. Heel fijn dat je zo'n oud lief meisje nog even de liefde kan geven, maar als het niets meer is moet je misschien keuzes gaan maken. Al stellen we dat zo lang mogelijk uit. In eerste instantie dachten we misschien een maandje, misschien twee. Ondanks dat ze wel aankwam in gewicht en we haar tandjes eenmaal konden verwijderen ging het heel langzaam. 

Waar we eerst de verwachting hadden van misschien 2 maanden, denken we nu al voorzichtig aan de aankomende zomer. 

Ze luistert direct als je Oma roept, zo zo lief hoe ze dan met haar koppie scheef zit te zoeken waar je bent. Want haar zicht is helaas niet meer optimaal, al is ze nog niet helemaal blind. Andere honden wil ze niets van weten en snauwt ze lekker af. De roedel weet dit perfect en ze laten haar lekker lopen en ze heeft haar eigen mandje. Ze is misschien klein van stuk, maar niemand ligt in haar mandje. Dat is nou eens een Oma wat respect afdwingt, je maakt haar niets wijs!

Peetouder Marjon

Geboren 12 september 2019

Jolien is als pup hier komen wonen in 2020. Binnen een half jaar werd ze geadopteerd en begin 2024 kregen wij een bericht dat ze een nieuw huisje zochten voor Jolien. Vanuit daar ging Jolien naar een gastgezin, maar eigenlijk binnen een dag kregen we al telefoon dat het niets zou worden met Jolien. Ze was alleen maar aan het grommen en wilde de dame van het gastgezin aanvallen. Omdat de situatie altijd lastig is in te schatten aan de telefoon en je moet vertrouwen op wat er aan de andere kant gebeurd, was het de meest veilige manier Jolien terug te sturen naar mij in Roemenie. 

Zo gezegd zo gedaan, ergens was ik wel een beetje huiverig, zou dit dan echt zo´n monster zijn? 

Maar nee Jolien is zeker geen monster, een fantastische lieve hond die gewoon helemaal verkeerd is begrepen. 

Jolien is ontzettend baasgericht, ontzettend sociaal naar de andere honden hier, ze loopt ook nog eens keurig aan de riem, ze is zindelijk en een hele relaxte hond.

Nu is ze weer gelukkig in de roedel en kan ze zijn zoals ze is. 

Peetouder (geen)

Geboren op 1 januari 2013

Onverwachts kreeg ik telefoon, met een huilende vrouw aan de lijn. Er is een hond overreden door een trein. Dus ja ik schrok wel even.. Helaas heb ik dit een keer eerder meegemaakt en je kunt je voorstellen dat dit een vreslijk gezicht is. Met lood in mijn schoenen naar de locatie, maar het duurder even voordat ik er was omdat ik net op de weg terug was van de dierenarts. Het opmerkelijke bedacht ik me in de auto er naar toe, dat de hond nog echt in leven was, dus ik begon me al wel af te vragen was ze echt geschept door een trein? Of toch misschien een auto?

Eenmaal ter plaatse was er ook een grote politie controle ik moest mijn auto ook langs de kant van de weg zetten. Ik prima meneer agent, maar als u het niet erg vind ga ik eerst even de hond redden. Ik rij niet weg geloof me maar en dat mocht gelukkig. Dus mijn auto achter oom agent gezet, zodat ze erop konden verttrouwen. 

Met zulke gebeurtenissen weet ik niet of het handig is dat er mensen bij zijn of dat je alleen bent. De vrouw was in paniek en ze weerhoude mij ervan Lupa op te tillen. Maar mevrouw wat wil je dan? Of ze blijft hier liggen of we brengen haar naar mijn auto en vervolgens naar de dierenarts. 

En dan ook nog de politie controle met allemaal kijkende mensen. Dit werkt voor mij niet echt mee, ik heb namelijk maar 1 doel en dat is Lupa in de auto. 

De vrouw kunnen overtuigen, gelukkig! Maar hoe til je een hond van 40 kilo die niet mee werkt? En een vrouw die met haar handen in het haar in paniek raakt. 

Oom agent zag mijn struggle en zorgde ervoor dat de vrouw aan de kant ging en vroeg zijn jongere collega mij te helpen. 

Lupa gilde het uit, dus misschien ergens wel makkelijk dat de agenten er bij waren, Wat hadden de mensen anders misschien gedacht?

Lupa eenmaal in de auto en mee naar de dierenarts. Daar bleek dat ze niets had gebroken?? He hoe dan? Maar wat heeft ze dan? 

Inmiddels denk ik niet dat ze door een auto noch een trein is aangereden. Ik denk dat ze een hele harde klap op haar rug heeft gekregen. Dat alles ontzettend gekneusd is en heel veel pijn doet. Dat zou tenminste een hele hoop verklaren. 

Inmiddels gaat het een stukje beter met haar, ze heeft alweer wat pasjes gezet. Ze drinkt goed en eet inmiddels ook weer. Wij denken als ze straks hersteld is, dat ze weer normaal kan lopen.  Ons omaatje Lupa

Ohja eenmaal met Lupa in de auto, werden mijn autopapieren niet meer gecontroleerd en mocht ik toch direct doorrijden.

Peetouder (geen)

Geboren 20 oktober 2019

Marvin werd samen met zijn zusje Paula en zijn twee broers Freddy en Frits als pups bij ons gebracht. De enige (echte) familie die nog samen bij ons woont. Inmiddels wonen ze hier natuurlijk al 5 jaar en vermaken zich opperbest in de roedel. Al is Marvin wel de grootste broer van het stel, terwijl hij lichaamelijk kleiner is dan zijn broers. Paula is nog een stuk kleiner. Als er hier een nieuw hondje komt, kan Marvin altijd even laten zien hallo hier ben ik en dit zijn onze regels. Eventjes de popie jopie doen, maar ach als hij dat heeft laten zien kan hij met iedereen door een deur en vind hij alles goed. 

Als er vistie komt is Marvin altijd in voor een knuffel ook in tegenstelling tot zijn broers, die blijven het liefst zo ver mogelijk weg.

Ergens is het natuurlijk ontzettend jammer dat hij nooit een kans heeft gehad op een eigen huisje, al vraag ik me nu wel eens af na zo'n lange tijd of hij niet beter hier kan blijven wonen. Hij is immers helemaal op zijn gemak en vermaakt zich hier prima in de roedel.

Onze knappe Marvin!

Peetouder Stijn

Geboren 11 december 2020

Pieter van straathond naar onze roedel samen met zijn kroost. Ik ken Pieter al jaren van zijn leven op straat, samen met Pien en Pascalle. De andere twee Pam & Pip kende ik nog niet zolang.

Het was eigenlijk de bedoeling ze gewoon weer te voeren op straat en ze helemaal niet mee te nemen. Dus dat deed ik ook in eerste instantie. Ik bracht ze voer en ging weer terug naar huis, had hun filmpje als vele andere filmpjes op fb gezet en s'avonds was ik de filmpjes nog weer aan het bekijken. Ineens haalde ik het me in mijn hoofd, zou ik ze niet gewoon alle vijf meenemen? Maar eigenlijk is dat natuurlijk niet slim ik heb er al zoveel en waarom dan ineens vijf en niet ergens één ofzo?! Soms heb je er geen verklaring voor en doe je gewoon iets uit je gevoel omdat je denkt dat je op dat moment die keuze 'moet'maken. 

-Zoals ik ook vaker aangeef een ieder ander die hier zou staan, zou een andere keuze maken-. Maar ik koos hiervoor.

drie dagen later ging ik terug met voorbedachte rade om ze van straat te halen en ze mee te nemen naar mijn huis.

Ik plaatste wederom een filmpje op fb met 'ik heb iets gedaan en dat is helemaal niet slim'.

De eerste drie dames had ik zo gevonden en in mijn auto. Pien, Pip & Pam. 

Maar Pascalle en Pieter lieten zich niet zien. De dag erna weer en toen vond ik Pascalle, maar Pieter was wederom nergens te bekennen. 

Vele vragen op fb, er zal toch niets met hem zijn gebeurd? Vol vertrouwen zei ik nee natuurlijk niet! Maar diep van binnen maakte ik me toch wat zorgen. Ook grapte ik wat op fb, het is vast een mannetje met banannen in zijn oren. En als ik hem vindt dan krijgt hij de naam PieteRR. 

Zo geschiedde de dag erna was hij daar eindelijk, precies op de plek waar ik ze nog samen had gevoerd en ook hij mocht mee in de auto, op weg naar huis. 

Nu zijn ze weer samen, Pieter en zijn kroost.

Peetouder Eva